Τα τρόφιμα στο καλάθι μας ίσως έχουν ταξιδέψει περισσότερα χιλιόμετρα από εμάς…
Το 2003 η εγγλέζικη εφημερίδα Guardian παρουσίασε τους τόπους παραγωγής 20 κοινών φρούτων και λαχανικών: Μήλα από τις ΗΠΑ, σπαράγγια από το Περού, πατάτες από το Ισραήλ, λαχανάκια Βρυξελλών από την Αυστραλία και ντομάτες από την Σαουδική Αραβία. Ένα καλάθι ψώνια που είχαν διασχίσει 160.000 χλμ πριν φτάσουν στον Βρετανό καταναλωτή.
Αλλά και ο δημοσιογράφος Ζαν Μπατίσε Μαλέ, χαρτογραφόντας τις αλυσίδες διανομής και μεταποίησης της βιομηχανικής ντομάτας ακολούθησε τον εξής δρόμο: Aπό την αποθήκη κονσερβοποιίας της Προβηγκίας (Ν.Γαλλία) στα χωράφια ντομάτας της Κινεζικής Σιντζιάγκ μέσω των αποθηκών στο λιμάνι της Άκκρα στην Γκάνα και της βιομηχανίας επεξεργασίας της Κολούσα στην Καλιφόρνια και των εμπορικών γραφείων στο λιμάνι του Σαλέρνο (Ν.Ιταλία).
Όλοι αυτοί οι μεσάζοντες φέρνουν στο τραπέζι μας αχαρτογράφητες τροφές μέσα σε ένα πολύπλοκο διατροφικό σύστημα. Ίσως είναι προτιμότερο να επιλέγουμε ντόπια προϊόντα από μικρούς παραγωγούς για να μπορούμε να ελέγξουμε την προέλευση τους.
Θα γνωρίζαμε όμως την Μπολώνια χωρίς την μακαρονάδα Μπολωνέζ;
Το Πόρτο χωρίς το κρασί Πορτό;
Το χωριό ροκφόρ χωρίς το τυρί ροκφόρ;
Την Αλσατία χωρίς τους δρόμους του κρασιού με τα περίφημα οινοποιία της;
Η «σάχα τόρτε» της Βιέννης, η Ελβετική σοκολάτα, η Ισπανική «παέλια», η «καμινάδα» το γλυκό του Δούναβη που τρώμε στην Πράγα & στην Βουδαπέστη, το κεμπάπ της Κωνσταντινούπολης και τόσα άλλα…
Αντί να ταξιδεύουν τα τρόφιμα προς εμάς, μήπως είναι προτιμότερο να ταξιδεύουμε εμείς στον τόπο προέλευσης τους, ώστε να τα δοκιμάζουμε κάθε φορά φρέσκα και αυθεντικά; Σκεφτείτε το κι εγώ μαζί σας…
Βιέννη (Βιεννέζικα Δάση) Χριστούγεννα απευθείας από Ηράκλειο